Metoda PNF (Proprioceptive Neuromuscular Facilitation czyli proprioceptywne torowanie nerwowo-mięśniowe) to przykład neurofizjologicznego, kompleksowego systemu oddziaływania terapeutycznego opartego na ścisłej współpracy z pacjentem. Terapię cechuje duża efektywność w osiąganiu celów wynikająca z dokładnej analizy problemu i ukierunkowanych oddziaływań oraz możliwość pracy z chorym na każdym poziomie dysfunkcji. Ruchy stosowane w tej metodzie są zgodne z naturalną pracą mięśni i stawów. Każdy ruch odbywa się w trzech płaszczyznach, co wymusza zaangażowanie do pracy maksymalnej ilości włókien mięśniowych. Wielokrotnie powtarzany ruch może spowodować utworzenie nowego wzorca ruchowego, czyli przywrócić przewodnictwo nerwowe w uszkodzonym obszarze. Terapia metodą PNF postrzega pacjenta całościowo. Nie ogranicza się tylko do pracy z niesprawną częścią ciała, ale wykorzystuje w terapii również zdrowe regiony ciała. Jest bezbolesna, wysoce edukująca pacjenta i skuteczna. PNF wiele uwagi poświęca także kontroli motorycznej pacjenta, czyli interakcjom między stabilnością i mobilnością jego ciała, ze szczególnym uwzględnieniem pracy ekscentrycznej mięśni w warunkach grawitacji. Celem terapii jest przywrócenie wzorców ruchowych takich jak prawidłowe chodzenie i siadanie, wykorzystując techniki stabilizujące, mobilizujące, rozluźniające, przeciwbólowe oraz uczące ruchu i koordynacji. Istotą metody PNF jest maksymalne pobudzenie ekstero i proprioreceptorów znajdujących się w ciele oraz różnych sfer kory mózgowej w celu ułatwienia (torowania) ruchu w obszarze uszkodzonym.
Szczególne znaczenie w koncepcji PNF przypisuje się oporowi manualnemu. Jego podstawowym zadaniem jest przekazanie pacjentowi ścisłej informacji na temat kierunku, kolejności i szybkości wykonywanego ruchu, który jak wcześniej wspomniano posiada trzy komponenty i biegnie w skośnych płaszczyznach na podobieństwo aktywności ruchowych dnia codziennego. Opór jest modyfikowany stosownie do celów terapii i możliwości motorycznych ćwiczącego i nawet podczas jednego ruchu może ulegać zmianom w poszczególnych jego zakresach.
KORZYŚCI Z PRACY W KONCEPCJI PNF:
metoda przyjazna dla pacjenta oparta na bezbolesnej pracy, wykorzystującej silne odcinki ciała i umiejętności do ułatwiania reedukacji utraconych funkcji
wysoki poziom bezpieczeństwa terapii wynikający z integracji zabiegu z diagnostyką
możliwość pracy z chorym na każdym poziomie dysfunkcji, zabezpieczenie terapią wszelkich funkcji od ruchowych do wegetatywnych
wysoki poziom edukacji pacjenta, oparty na współuczestnictwie w planowaniu terapii oraz kontynuacji ćwiczeń w formie programu domowego
duża efektywność prowadzonej terapii, wynikająca z dokładnej analizy problemu i ukierunkowanych oddziaływań
Metoda McKenziego jest to system diagnostyki i leczenia zespołów bólowych kręgosłupa, oparty na znajomości wzorców bólowych i analizie zachowania się objawów, zarówno w wywiadzie jak i w badaniu przedmiotowym. Do nadrzędnych celów metody należą: prewencja nawrotów oraz edukacja pacjenta. Należy podkreślić, że krążek międzykręgowy jest wg dzisiejszej wiedzy głównym generatorem bólu (wg Jurgena Kraemera 92.8% zespołów bólowych kręgosłupa jest dyskopochodnych) i umiejętne rozpoznanie kliniczne z precyzyjnym określeniem typu uszkodzenia jest podstawą skutecznej terapii przyczynowej. Stosuje się ją do leczenia dysfunkcji, które są następstwem przyjmowania nieprawidłowych pozycji w życiu codziennym, przebytych urazów i zmian zwyrodnieniowych. Metoda zawiera część diagnostyczną i terapeutyczną. Pacjent zostaje nauczony jak reagować w przypadku nawracających epizodów bólowych, a po ustąpieniu objawów otrzymuje wytyczne prawidłowego postępowania w celu zapobiegania nawrotom dolegliwości.
KORZYŚCI:
Precyzja diagnostyczna dająca możliwość szybkiej selekcji pacjentów na tych, których ból ma tło mechaniczne i tych, których podejrzewamy o tło niemechaniczne
Precyzyjne, indywidualne podejście do terapii zależne od rodzaju mechanicznego zespołu bólowego oparte w pierwszej kolejności naodpowiednio dobranym ćwiczeniu, poziom bezpieczeństwa metody – wysoki
Niskie koszty diagnostyki i leczenia
Zmniejszenie ilości drogich badań diagnostycznych
Generowanie niezależności pacjentów, ich edukacja jako główny aspekt profilaktyki
Terapia manualna Kaltenborna i Evjentha jest praktyczną częścią medycyny zajmującą się badaniem i leczeniem zaburzeń czynności różnych struktur układu ruchu, a w szczególności kręgosłupa. Przed przystąpieniem do terapii przeprowadza się z pacjentem wywiad lekarski oraz badanie palpacyjne i funkcjonalne narządu ruchu. Badanie to odbywa się zarówno w spoczynku jak i podczas ruchów czynnych oraz biernych. Terapeuta ocenia wygląd i konsystencję tkanek miękkich, zakres i jakość ruchu elementów kostnych oraz charakter oporów występujących podczas przemieszczania poszczególnych struktur układu ruchu względem siebie. Sam zabieg terapii manualnej jest całkowicie bezbolesny, a dzięki odpowiednim pozycjom ułożeniowym pacjenta i technice osiąga się zamierzony efekt leczniczy.
Terapię manualną stosujemy w chorobach narządu ruchu przebiegających z bólami, które nie wymagają leczenia chirurgicznego. Szczególnie dobre efekty stosowania terapii manualnej uzyskuje się w leczeniu zespołów korzeniowych, bólach stawów kończyn górnych i dolnych, bólach kręgosłupa, oraz w rehabilitacji po urazach.
Terapia Cranio-Sacralna jest pochodną klasycznej osteopatii. Powstała w latach 30-tych naszego wieku. Lekarz i osteopata John Upledger zaobserwował podczas operacji neurochirurgicznych niezgodną ani z tętnem ani z rytmem oddechowym pulsację opon mózgowych. Związane jest to z rytmem produkcji i wchłaniania płynu mózgowo-rdzeniowego. Badania czaszki ludzkiej wykazały, że w czasie takiego cyklu obwód jej zmienia się w zakresie ok. 3 mm, natomiast w pojedynczych szwach czaszkowych amplituda ruchów wynosi ok. 0,5–0,8 mm. Rytm produkcji i absorpcji płynu mózgowo-rdzeniowego przebiega z częstotliwością 6–10 cykli/minutę. Jednak w przypadku wielu schorzeń rytm ten ulega zaburzeniu. Poprzez odpowiednie ułożenie rąk na ciele pacjenta możemy wyczuć rytm cranio-sacralny i wpłynąć na jego zwolnienie lub przyśpieszenie, czyli na jego normalizację. Prawidłowy ruch tego systemu jest nie tylko warunkiem zachowania równowagi w układzie nerwowym, trzewnym i hormonalnym, ale także warunkiem niezbędnym dla odnowy i regeneracji organizmu, gdyż system napięć w oponach czaszkowych przenosi się na system mięśniowo-powięziowy całego ciała.
Kinesiology Taping jest doskonałą metodą wspomagającą procesy samoleczenia w organizmie, które utrudniają współistniejące przy wielu schorzeniach zaburzenia ruchomości powięzi. Dlatego zmniejszenie restrykcji mięśniowo-powięziowych za pomocą Kinesiology Tapingu ułatwia przepływ podskórny i wzajemną przesuwalność tkanek. Terapia jest zgodna z zasadami kinezjologii, a punktem wyjścia są mięśnie i skóra. Plastry użyte w metodzie posiadają grubość, ciężar właściwy i rozciągliwość zbliżone do parametrów skóry i mogą być noszone stale od kilku dni do kilku tygodni, stanowiąc terapię całodobową.
DZIAŁANIE:
zmniejsza ból
normalizuje napięcie mięśniowe
aktywuje mięśnie uszkodzone
zmniejsza nienaturalne odczucia skórne i mięśniowe
Terapia wad postawy to kompleksowa diagnostyka i terapia. Polega na specyficznym połączeniu różnych technik celem zmniejszenia stopnia rotacji kręgosłupa i jego korekcji. Praca z pacjentem jest indywidualna, dostosowana ściśle do potrzeb dziecka. Staramy się uświadomić jakie niebezpieczeństwa niesie za sobą utrwalenie czy też pogłębienie wady.
CEL TERAPII:
rozciągnięcie mięśni przykurczonych
wzmocnienie mięśni osłabionych
wzmocnienie siły mięśni dna miednicy oraz krótkich rotatorów kręgosłupa w celu poprawy stabilizacji dolnego tułowia
nauka prawidłowego obciążania stóp w celu poprawy ustawienia miednicy i równomiernego obciążania kończyn dolnych
relaksacja struktur mięśniowo-powięziowych ograniczających trójpłaszczyznowy ruch korekcyjny
nauka prawidłowego trójpłaszczyznowego oddechu korekcyjnego
korekta postawy
METODY PRACY:
metoda PNF
metoda Lehnert-Schroth
terapia manualna
łańcuchy zamknięte z użyciem taśm oporowych, piłek i innych przyborów fizjoterapeutycznych
Terapia Manualna Holistyczna (metoda Rakowskiego)
to dynamiczny system leczenia zaburzeń czynności narządu ruchu. Do nieustannej
zmienności organizmu system ten dostosowuje swoje procedury diagnostyczne oraz
lecznicze.
Terapia manualna, bo dotyczy narządu ruchu. Holistyczna, bo widzi człowieka
całościowo. W swojej koncepcji traktuje nierozdzielnie duchowość i fizyczność.
Zatem w terapii uwzględnia wpływ stresu na ciało i odwrotnie.
W zabiegach stosuje się bezpieczne i skuteczne techniki ręczne (dawniej
nazywane "nastawianiem" kręgosłupa) oraz odruchowe. Polegają one na
mobilizacjach, manipulacjach na stawach kręgosłupa i kończyn a także na
oddziaływaniu na tkanki miękkie (mięśnie, powięzi, więzadła, ścięgna), za ich
pośrednictwem na układ nerwowy. Ich zadaniem jest pozytywne stymulowanie do
uruchomienia a następnie podtrzymywania procesów zdrowienia.
Metoda ta leczy chorego
człowieka, CAŁEGO CZŁOWIEKA, a nie bolący fragment ciała.
Czym się zajmuje Terapia Manualna Holistyczna?
• Bóle kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, piersiowym, szyjnym wynikające z różnych
przyczyn, m. in. dyskopatii
• Dolegliwości w obrębie miednicy małej - bóle kości ogonowej, krocza, jąder,
trudności z oddawaniem moczu, bóle podczas mikcji, bolesne parcie na mocz
• Bóle w obrębie jamy brzucha i podbrzusza, zaparcia, rozwolnienia, objawy
jelita drażliwego
• Bóle klatki piersiowej, kłucia w okolicy serca, ból opasujący, zamostkowy,
bóle między łopatkami, zaburzenia oddychania
• Dolegliwości w obrębie kończyn górnych- rwa ramienna, bóle barków, łokci,
nadgarstków, dłoni, palców
• Ponadto - cierpnięcia, mrowienia, uczucia chłodu, gorąca, zaburzenia czucia
głębokiego, osłabienie siły, uczucie zmęczenia, zaniki mięśni w obrębie dłoni,
obrzęki kończyn dolnych, mdłości, odruchy wymiotne oraz inne objawy chorobowe
których przyczyn nie stwierdzono obiektywnymi badaniami lekarskimi
